Jest rok 1621. Młoda kobieta udaje się do Urzędu Rady Miasta Krakowa w dzielnicy Kazimierz. Tam aktem prawnym cały swój majątek przekazuje młodym dziewczętom. Podaje również motyw swej decyzji: czyni to wzbudzona będąc miłością ku Panu Bogu i zbawieniu dusz ludzkich. Oddaje swoje dobra, ale oddaje też samą siebie.
Zofia Czeska pochodząca z rodziny Maciejowskich, 37-letnia samotna wdowa, zainspirowana słowami Chrystusa: Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych Mnieście uczynili, dostrzegając potrzebę ówczesnego świata, odkrywa wolę Boga względem siebie. Realizuje ją konsekwentnie przez kolejne 29 lat. Owocem współpracy z Bożą łaską staje się pierwsza zorganizowana w Polsce szkoła żeńska.
Osierocone i ubogie dzieci oraz dorastające dziewczęta znajdują miejsce,
w którym mogą pobierać naukę. Spod ich piór wychodzą krągłe litery, spod igieł hafty i odzież. W ten sposób zdobywają umiejętność uczciwego zarabiania na własne utrzymanie
w przyszłości. Szlachcianki i mieszczanki zajmują razem ławę szkolną, czytając i rachując, wspólnie zasiadają do posiłków, a w domowej kaplicy spotykają się z Jezusem na modlitwie. Zofia dba o ich integralny rozwój, zarówno intelektualny jak i duchowy. Przechodzi ponad obowiązującymi wówczas podziałami stanowymi, nie istotny jest stan posiadania
i pochodzenie społeczne. Dla Zofii ważny jest człowiek!
Dzieło Zofii Czeskiej cieszy się aprobatą i poparciem króla Władysława IV oraz kolejnych władców. Siedemnastowieczna szkoła, zatwierdzona przez ks. bp. Marcina Szyszkowskiego w roku 1627, działa do dziś. W budynku, będącym niegdyś własnością Zofii przy ul. Szpitalnej – nadal, zgodnie ze współczesnymi wymaganiami edukacyjnymi, kontynuowane jest dzieło kształcenia i wychowania młodzieży w duchu chrześcijańskim.
Zrządzeniem Bożej Opatrzności, dzięki wstawiennictwu swej Założycielki, szkoła trwa mimo rozbiorów, wojen światowych i reżimu komunistycznego. Przybiera – na przestrzeni dziejów, różne formy, zmienia miejsce, ale trwa. Istnieje do dziś, bo jest to dzieło, które za fundament swego istnienia przyjęło postawę ofiary i daru.
„Maryjo, naucz nas oddawać siebie…”
Duchową przewodniczką dla Zofii i jej wychowanek staje się Najświętsza Panna w tajemnicy ofiarowania w świątyni. Tradycja podaje, że Maryja jako trzyletnia dziewczynka została, według złożonego przez rodziców ślubu, oddana na służbę Bogu. Od tej tajemnicy maryjnej wzięła nazwę fundacja Zofii – Dom Panieński pod wezwaniem Ofiarowania Najświętszej Panny. Mała Miriam, we wszystkim posłuszna Bogu, jest wzorem i patronką
dla dziewcząt oraz dla sióstr Zgromadzenia, które Zofia zakłada dla kontynuowania swego dzieła.
Zarówno szkoła, jak i pomysł utworzenia nowej wspólnoty zakonnej – jest, jak na owe czasy, nowatorski. Zofia umiera w roku 1650 nie doczekawszy zatwierdzenia Zgromadzenia. Nie ma też złudzeń co do swoich współpracownic. Przez prawie kolejne pięćdziesiąt lat Dom Panieński przeżywa spore trudności, na co ma wpływ również sytuacja polityczna
i gospodarcza kraju. Wezwane do pomocy siostry innych zakonów nie mogą zmienić swych reguł, aby podjąć zadanie służby dziewczętom. Wreszcie Bóg przerywa próbę. Powołuje osoby, które wielkodusznie, jak Maryja, odpowiadają na wezwanie uczynienia daru ze swego życia w służbie nauczania i wychowania dzieci i młodzieży.
Łacińskie brzmienie aktu ofiarowania Maryi – praesentatio – stanowi skróconą nazwę Zgromadzenia Sióstr Prezentek. Każda przez konsekrację zakonną i życie tajemnicą ofiarowania na modlitwie, w cierpieniu i pracy jest darem dla Boga oraz dla wszystkich, szczególnie tych najmniejszych.
„Ja, siostra oddaję i poświęcam”
Złożenie ślubów zakonnych – pierwszych po dwuletnim nowicjacie i wieczystych po pięciu latach formacji juniorackiej odbywa się przed obrazem Matki Bożej, noszącym trzy tytuły. Matka Wolności w Jej koronowanym przez ks. arcybiskupa Karola Wojtyłę w 1965 r. wizerunku wyprasza duchową wolność wszystkim, którzy modlą się i którzy są polecani Jej opiece. U Matki Bożej od Wykupu Niewolników siostry szukają pomocy i wskazówek jak, służyć, a nikogo nie zawłaszczyć. To krakowskie sanktuarium Matki Bożej Świętojańskiej oddaje Zgromadzeniu ks. bp Konstanty F. Szaniawski w 1726 r. od dnia zamieszkania sióstr w klasztorze przy ul. św. Jana, obok kościoła, po ponad 100 latach od rozpoczęcia działalności przez Zofię Czeską. Dziś, w tym samym budynku mieści się szkoła i klasztor. Gimnazjaliści i licealiści wzrastają duchowo i intelektualnie w szkole, czerpiącej z tradycji dzieła Zofii Czeskiej. Z niej wywodzą swe korzenie wszystkie dzieła oświatowo-wychowawcze, które w ciągu wieków Zgromadzenie zakładało i prowadzi. Siostry Prezentki od 380 lat kontynuują dzieło wychowania i nauczania dzieci i młodzieży, wzywając wstawiennictwa swojej Założycielki.
Więcej informacji na temat Ofiarowania Maryi TUTAJ.